बॉसच्या फार जवळ जाऊ नये, फार पुढेपुढे, सलगी करु नाही असे शहाणी माणसे म्हणतात. हा मंत्र मी फार कसोशीने पाळत आलो आहे. चार दशकांच्या पत्रकारितेच्या कारकीर्दीत एकदोन जणांचा किंवा अख्ख्या टीमचा बॉस होण्याची आपत्ती माझ्यावर फार कमी काळ -अगदी नोकरीच्या शेवटच्या टप्प्यावर - आली. माझे कनिष्ठ सहकारी किंवा माझ्याबरोबरीचे कालांतराने माझे बॉस झाले तेव्हाही मी वरचा हा मंत्र सतत ध्यानात ठेवला.

माझ्या अगदी पडझडीच्या काळात संपूर्ण जग नव्या सहस्त्रकाच्या उंबरठ्यावर असताना पुण्यात नुकत्याच सुरु झालेल्या टाइम्स ऑफ इंडियाच्या संपादकीय विभागाच्या बॉसने शेरना गांधी (आणि मुख्य वार्ताहर अभय वैद्य ) यांनी मला इंडियन एक्स्प्रेसमधून बोलावले. कॉनी मस्कारेन्हास याने म्हटले आहे की शेरना यांना फक्त कामाशी मतलब होता, एखाद्या व्यक्तीच्या खासगी किंवा पूर्वायुष्याशी नाही.
पुण्यात टाइम्समध्ये दोन वर्षे शेरना गांधी Sherna Gandhy बॉस होत्या. (Gandhy हे नाव गांधी असे लिहिले जाऊ नये असा एक मुद्दा इथे मागच्या वर्षी एका पुस्तकाविषयी वाद झाला तेव्हा मांडला गेला होता.) वर म्हटल्याप्रमाणे मी कधीही शेरना मॅडमच्या घरी खाण्यापिण्याच्या पार्टीना गेलो नाही, मात्र त्यांच्या कामाच्या वकुबाविषयी editorial skill बाबत मला कायम आदर राहिला.
माझा अनुभव आणि वय काहीही असले तरी पगार आणि पद याबाबत टाइम्स ऑफ इंडियाच्या पुण्याच्या आवृत्तीत संपादकीय विभागात मी सर्वात कनिष्ठ होतो. पण इंडियन एक्स्प्रेसप्रमाणेच या राष्ट्रीय पातळीच्या इंग्रजी दैनिकात काम करण्याची मजा आणि नशा काही और होती.
आजही मी या दोन्ही दैनिकांत काम केल्याचे मी सांगितले की लोकांचा माझ्याविषयीचा आदर थोडाबहुत वाढतो असे माझ्या लक्षात आले आहे.
शेरना यांना बेनेट अँड कोलेमान व्यवस्थापनाने डावलल्याने त्यांनी टाइम्स ऑफ इंडिया सोडले. त्यानंतर आलेल्या नव्या बॉसच्यासुद्धा वळचणीला मी गेलो नाही, त्याचा जोरदार फटका मला बसलाच.
काही वर्षांपूर्वी इथले गोव्याबद्दल आणि पत्रकारितेच्या माझ्या अनुभवांचे काही लिखाण शेरना मॅडमच्या नजरेस पडले तेव्हा त्यांनी मला चक्क मेल लिहून याबाबत आश्चर्य व्यक्त केले. टाइम्समध्ये तू त्या PUWJ मधून आलेल्या प्रेसनोट्सचा गठ्ठा सांभाळायचा, एव्हढेच माझ्या लक्षात आहे, तुझ्या या बॅकग्राउंडबावत मला काहीच माहिती नव्हती असे त्यांनी मेल मध्ये लिहिलं होते.
पत्रकारितेची पगारी नोकरी सोडण्याचा मूर्खपणा मी दोनदा ( सडाफटिंग असताना) केला. दुसऱ्या वेळी शेरना गांधी यांनी मला पुन्हा लाईनीत, मुख्य प्रवाहात येण्याची संधी दिली. त्यानंतर कैक वर्षांनी मी रितसर सन्मानाने निवृत्त झालो. याबाबत मी शेरना गांधी यांचा कायम ऋणी राहिल.
Rest in peace Dear Sherna Ma'm...

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Dnyanodaya monthly enters 175th year

Image
Dnyanodaya monthly enters 175th year CAMIL PARKHE |  Wednesday, 31 May 2017 AT 11:10 PM IST          goo.gl/t2mMQq    Camil Parkhe ,  Dnyanodaya Pune:  Dnyanodaya monthly, founded and edited by American missionaries for many decades, has earned the distinction of being the longest surviving Marathi periodical. The monthly is celebrating its 175th year here on Saturday, June 3. Dnanodaya fortnightly was founded by the American Marathi Mission’s clergy in Ahmednagar by Rev Henry Balentine, a scholar in Greek, Latin, Sanskrit and Marathi languages, on June 20, 1842. The fortnightly was later converted into a monthly. Presently, it is published from the city and is edited by Ashok Angre. Balentine edited the periodical from 1842 to 1845 and again from 1858 to 1865. The other American missionaries who edited the Marathi periodical for many years included Robert Wilson Hume, Dr Samuel Fairback, Dr Allen Hazen, Charles Park, Ed...
Read more

Shakuntala Paranjape : Crusade of a lifetime

Shakuntala Paranjape :  Crusade of a lifetime Pune Plus The Times of India By Camil Parkhe When the list of recipients of national civilian awards was announced on the eve of Republic Day this year, the inclusion of her name among the Padma Bhushan awardees did not strike a loud note. Ironically, some newspapers in Pune, where she has worked as a lone crusader in the field of family planning, did not have a story on her. She was clubbed together with other eminent local persons who were also honoured with civilian awards. Perhaps there was a reason for this omission. The redoubtable Mrs. Shakuntala Paranjape, has been away from the limelight for more than two decades now. To Shakuntala Paranjape, who turned 85 on January 17, goes the credit of launching a long crusade for popularising family planning during the pre-independent era, when even discussing this issue in public was taboo. Many an eye-brow was raised when this lady, from a well-known and respected fami...
Read more

Fr. Rudolf Schoch. A Jesuit Looks back in satisfaction

Fr. Rudolf Schoch. Looking back in satisfaction Pune Plus, The Times of India (1991) By Camil Parkhe From days in the forties and fifties when he went horseback to visit the Jesuits-run 50 schools in Ahmednagar district to his present retirement days in Pune, it has been a period of great challenge and fulfillment for Fr. Rudolf Schoch. The founder of two reputed schools in state, and school principal for 38 years, Fr. Schoch has set a record of a sorts which may shared by only a few. By a strange twist of history, this Swiss-born Jesuit had to choose India as his Karmabhoomi and later, in a similar manner, education as his mission in life. But Fr. Schoch, now 78, says that he has not regretted the two sudden changes In his career which moulded his life in an unexpected way. As the founder of Loyola High School in Pune and Dnyanamata High School in Sangamner in Ahmednagar district and as an able administrator, Fr. Schoch commands respect in academic circles. But that is ...
Read more